Sonbahar, doğanın en cömert mevsimlerinden biridir. Ağaçların dallarında yer alan o muhteşem renk paleti, gözlerimizi kamaştırırken, ruhumuzu da bir nebze olsun dinginliğe davet eder.
Her yıl olduğu gibi, bu sonbahar da kendine has güzelliklerini sergileyerek, açıktan açığa insanlığa ait en güzel manzaraları sunar. Ancak, bu cömertliği ardında sakladığı derin bir hüzünle birleşir. Sonbahar, sadece renklerin ve güzelliklerin değil, aynı zamanda ayrılığın ve geçiciliğin de sembolüdür.
Sonbaharın özellikleri arasında, doğadaki döngülerden gelen ayrılığın hüzünle birleştiğini görmekteyiz. Ağaçların yaprakları, yıl boyunca mutlu anılar biriktirerek dallarında güzelce süzülmüşken, sonbahar geldiğinde bu yapraklar her biri kendi hikayesini taşıyarak, ayrılığa ikna edilmek zorunda kalırlar. Dallarındaki bu uzuvlar, bütün bir yaz boyunca güneşin sıcaklığını paylaşmış, yağmurların serinliğinde dans etmiştir. Ancak şimdi, her bir yaprağın düşüşü, bir başka güzelliğin sona ermesinin habercisidir.
Sonbaharın etkileyiciliği, sadece görselliğiyle değil, aynı zamanda yaşattığı duygularla da kendini gösterir. Rengarenk yaprakların dökülmesi, aslında birer gözyaşı gibi doğaya dağılır. Bu yapraklar, sonbahar rüzgarlarıyla savrulurken, birbirlerine veda ederle defalarca. Ancak bu veda, salt bir ayrılıktan ibaret değildir; o, bir sevgiyi, bir dostluğu, bir geçiş dönemini anlatan hüzünlü bir şarkıdır. Sonbahar, yaşamın geçici olduğunu hatırlatır bizlere; ve en güzel anların bile sona erebileceğini unutturmaz.
Diğer mevsimler, özellikle de kış yaklaşırken, sonbaharın cömertliğine bakarak içten içe bir kıskançlık besler. Onlar, kendi güzellikleriyle öne çıkarken, sonbahar içinde bir boşluk taşıdığını fark etmezler. Dışarıdan göründüğü kadar muhteşem olan bu mevsim, içten içe acı çeken bir varlık gibidir. Her ya da her yaprak döküşünde, birer birer acılarını serbest bırakırken, hiçbir göz ondan yükselen gözyaşlarını göremez.
Sonbaharın ıssızlığında, sevinç ve acının iç içe geçtiği bir dünya vardır. Her mevsim kendini tanıtırken, sonbahar hem bir veda hem de bir teşekkür gibidir. Belki de bu nedenle, sonbahar rüzgarı insan ruhunu derinden etkiler. O güzel ve hüzünlü tabiat, bizlere hayatın geçiciliğini, doğanın döngüselliğini unutturmadan hatırlatır. Görkemli eylül, çalım satan ekim… Sonbahar, sadece bir mevsim değil, aynı zamanda yaşamın kendisidir; neşeyle dolarken, hüzünle kaplanmıştır.
Serpil Barın Torunoğulları – Nhaber.nl
