Son zamanlarda karşılaştığım ya da dolaylı olarak bana iletilen yorumlarda, herkes benim kitabımdaki şiirlerin acı dolu, hüzünlü ve kederli olduğunu söylüyor. Tabii, beni tanıyanlar benden şen şakrak şiirler bekliyor. Dışarıdan bu kadar neşe saçan bir kimlik, ne yaşamış olabilir ki bu kadar çok şiir yazmış ama yazdıkları genellikle mutluluktan yoksun?
Benim düşüncem şu:
Şiir yazmak için, içten, samimiyetle hissetmek gerekiyor. Bu, empati bağının gücüyle mi alakalıdır, yoksa yaşanmış tecrübelerle mi, fark etmez. Gerçek şu ki, mutluluktan yazılan şiirler üçü beşi geçmez; bence şiiri en çok acı yazdırır. Sezen Aksu’nun meşhur sözü gibi, “Acıdan geçmeyen şarkılar biraz eksiktir.”
İlk kitabım, yaş sınırı ve kendimden kaynaklı olarak daha eğlenceli bir eserdi. Fakat elbette, her zaman aynı pencereden bakmıyoruz hayata. Benim hayal dünyamda, acıyan duygularımla beslenen kocaman bir ordu var. Onları aç bırakırsam, ürettiklerimin etkisi de düşüyor.
Şiiri okuyana geçirebilmek işi o hissi aynı oranda yaşatabilmek ile doğrudan orantılı..
Aksi taktirde, aynı paydada buluşmak mümkün olamaz.
“Acı olmazsa şair ne yapar?”
Bukowski ‘nin bu konuda sarfettiği bir cümlesi vardır. ‘Acı olmazsa şair ne yapar? Daktilo kadar elzemdir acı şair için’ der.
Toplumun genel olarak yaşadığı hüzünlü hikâyeleri, sayfamda yazdıklarım sayesinde biraz biliyorum. Geri dönüşler sıkça oluyor; hatta bazı okuyucular, şiirlerdeki her bir satırın altını çizerek kendisine yazılmış kadar sahipleniyor ve bu durum bana doğru bir iş yapmış olmamın huzurunu veriyor.
Şiir yazanın mı, yazdıranın mı yoksa hissederek okuyanın mı, dilemması sürüp gidedursun.
Ben, şiirin ihtiyacı olana ait olduğunu savunuyorum.
Pablo Neruda gibi. 🙏
Saygılarımla, Güneşli günlere..
Serpil Baran Torunoğulları- NHaber.nl
