Son yıllarda milyonlarca tuhaf yaratık, iklim değişikliği sebebiyle ısınan sulardan dolayı ABD’nin Batı Kıyısı sahillerine vuruyor. Jelatinimsi, şeffaf kütleler çoğunlukla Kuzey Kaliforniya ve Oregon kıyılarından Alaska’ya kadar insanları şaşırtıyor…
Oregon Eyalet Üniversitesi araştırmacıları, genellikle ılık denizlerde ve büyük derinliklerde yaşayan bu pirozomların veya “deniz turşularının”, 25 yıl sonra ilk defa, 2013’te başlayan büyük deniz sıcak hava dalgası nedeniyle sürüler halinde ortaya çıktığını keşfetti.
Pirozomların Pasifik Okyanusu’nda çoğalması, aynı zamanda denizdeki enerjinin büyük bir kısmını tüketerek somon ve deniz kuşlarının sayısının azalmasına neden oldu.
Pirozomlar, çok çeşitli deniz canlılarına yiyecek sağlayan deniz besin ağlarının temeli olan fitoplanktonla beslenir, ancak artan sayıları denizdeki tüm canlılara yetecek kadar fitoplankton kalmaması anlamına geliyor.
Bu canlılar sadece birkaç santimetreden 20 metreye kadar büyüyebilir ve vücutları, sert tümseklerle kaplı pembe bir tüpe benzetilebilir. Pirozomlar, bir insanın sığabileceği kadar büyüyebilen içi boş bir tüp içinde oluşan ve zooit adı verilen binlerce hayvandan oluşan kolonilerdir.
Bu deniz hayvanlarında ışık üreten lusiferaz adı verilen bir gen bulunur ve bu gen, ışıldayan bir kimyasalla reaksiyona girdiğinde ışığı tüpün yukarısına ve aşağısına göndererek birkaç metre önünü görmesini sağlar. Ayrıca kendilerini etkiliæ bir şekilde klonlayarak eşeysiz üreme yoluyla da üreyebilirler veya bir partnerle beraber eşeyli üreyebilirler.
Araştırmacılar, 2014’ten bu yana toplanan 80 canlı grubu, üç besin havuzu, beş döküntü havuzu ve iki balıkçılık alanındaki verileri inceledi. NOAA Balıkçılık Kuzeybatı Balıkçılık Bilim Merkezi’nde araştırma bilimcisi ve makalenin ortak yazarı Lisa Crozier, “Pirozomlar besin ağının tabanındaki hayvanları tüketiyor ve bu enerjiyi kilitliyor” dedi ve ekledi: “Yırtıcı hayvanların ihtiyaç duyduğu enerjiyi sistemden çıkartıyorlar.”
Araştırmaya göre pirozomlar, diğer türler için enerji kaynağı olarak hizmet edemedikleri ve son yıllarda onları tüketen diğer canlılar için ne kadar besleyici oldukları belirgin olmadığı için uzun süredir “trofik son noktalar” olarak değerlendiriliyor.
Çalışmada önerildiği üzere pirozomlar, sindirilmelerinin daha zor olması, daha düşük enerji içeriği sunmaları veya besin ağında henüz yeni olmalarından dolayı avcıların henüz tepki vermesinden dolayı denizanası gibi diğer canlılar kadar sık tüketilmiyor
