Aygül Şamhili
  1. Haberler
  2. Yazarlar
  3. Yazarlar
  4. İnsan kokasım, koklayasım var…

İnsan kokasım, koklayasım var…

Paylaş

Bu Yazıyı Paylaş

veya linki kopyala

 

 

Günümüzün yorgun, güvensiz,  şaşkın, salt dünya işlerine yoğunlaşarak  özünü,öz değerlerini unutan Adem oğullarına azıcık dokunasım var…

Afbeelding van WhatsApp op 2024 05 10 om 22.14.20 ac1ce5b8

Ki,  bunlara kendim de dahil….

Günlerden pazar…

Sahilde yürüyüşdeyim…

Hava yarı kapalı , yağmur damlaları hafif rüzgarla yüzüme suyun, mucizevi enerjisini ısrarla hatırlatırcasına çarpıyor…

“Ben buradayım Aygülll,  gördüğün mutsuz, yorgun yüzleri beynine kaydetme!..

“Çoğaldılar, daha da çoğalacaklar; “der gibiydi her bir  su damlası…

Hızla dönen ve  her salisesinde bir adım daha yaş alan yorgun dünyanın, yorgun işgalcileriyiz her birimiz…

Koca kâinatta onca kalabalıklara rağmen yalnızlaşan, samimiyeti , insani nezaketi, insani duyarlılıklarını kaybeden bizler…

Sahi kimiz artık?

Teknoloji denen canavarın ruhlarımıza, beynimize ve tüm insani hallerimize biçtiği kaftan altında var mı MUTLU’CA kalan; yok!

Her güzelliğin yavaş yavaş eridiği toplumun bir parçası olmak çok ağır…

Tüm  samimiyetimle yaklaştığım insanlardan menfii ve güvensizlik dolu dahası bu kadar iyi yürek kaldı mı sorusundaki  şaşkın bakışlar bile son derece irite edici…

Ya çiftler arasında kaybolan, dilden kalbe inemeyen özlenen, ama menfii  duygularda can çekişen AŞK…

Saygının, saf sevgilerin, beklentisiz, çıkarsız ikili ilişkilerin masallarda yerini almak için yola çıktığı bir dünya da boğuluyorum ben…

Daha düne kadar sımsıkı dostlukların tadıyla beslenmedik mi?

Sımsıcak insanlar düşlüyorum şimdilerde …

Yemyeşil kırlarda durmaksızın koşan çocukluğumu…

Bir düzine olsunlar diye sayısını sabit tuttuğum on iki kişilik dost hanemi özledim…

Her biri bir şehirde, ama her biri bir bütün yüreğimde…

Bazen  telefonla saatlerce konuşup uzak kalışlarımıza isyan ettiğim gerçek ademoğullarım…

Neden azaldık bizler?

Mesafeler neden?

Nedir bizi bizlerden alıkoyan?

Cevabını bildiğim sorular,

Aklımda hep aynı resim…
Kalbimde aynı özlem…

Ve her gün daha da hârlı…

Velhasıl, ‘düne koşmak’ oldu günün özeti…

Oysa ibrem ileri…

OYSA İBRE’LERİMİZ İLERİ…

Taş, toprak, çamur kokan köy kaldıysa, tamda orada buram buram İNSAN kokasım koklayasım var…

Aygül Şamhili- nhaber.nl

İnsan kokasım, koklayasım var…
Yorum Yap

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir