Üzgünüm ve endişeliyim…

Keşke bir insanı sevmeden önce, saygı duymayı ve yine sevgiden önce, güven vermeyi inşaa edebilsek kalplerde…
Bu ikili, yaşamın içindeki en büyük “NİMET” şimdilerde..
Bize ait manzaraya baktığımızda içsel, ikili ilişkilerin temel taşını oluşturan, mutlak iki olguyu neredeyse kaybettik ve hatta yoğun bakımda dersek de abartmış olmayız.

Sanki duygu hissettiğinizde karşı tarafa iki bağımsız insanı ‘BİZ’ yapan her şeyi topyekün kazanmışız gibi, ilişkilere tüm negatif etkilerin gelebilecek gücüne karşılık, sevgiyi hemen devreye koyup, hakimiyet kazanma dürtüsüyle de kemirgen canavar türlerine dònüşebiliyoruz.

Oysa, sevginin tüm iyileştirici, şifa dolu aurası varlığıyla bizlere güç verse de, saygıyı esirgediğinizde kırılan parçalar sevgide tamir edilemez kayıplarla iki kalp arasından buhar olup uçabiliyor..
Siz bunu; ister iki sevgili, ister iki eş ,ister iki dost, ister anne-evlat ilişkisiyle çerçeveleyin sonuç aynı kaçınılmaz kazayla cevap verecek bizlere. Güven+saygı yoksa, derin bağların dahi zaman içinde yakıcı etkilerini yaşamamanız mümkün değil. Toplumu oluşturan temel olgulara veda; yada, onların bölük, porçük yıpranmış hali, çürüyen bir zeminle hepimizi, zavallı piskopatik, dahası narsist ilişkilerle yoğrulmuş kara balçık zihinlerde dolu bir yaşama sürükleyecek; ki durum öyle!
Bakıyorum hemen etrafıma; güvensiz, saygısız, destursuz sadece homonal sagılarıyla beslenen yeni insan türleriyle dolu.. Oysa yaradılışta, bizlere ‘İLAHİ KUDRET’ tarafından fıtraten yüklenen tüm değerler bütünü değil miydik?

Üzgünüm ve endişeliyim, çevremdeki bir çok insanın “Artık kimseye güvenmiyorum, güvenemiyorum” cümlesiyle hemhâl olmaktan..
-Sevemiyorum…
– Neden?
Ee, güvenemiyorum da ondan!
Yada;
-Çok seviyorum ama güvenmiyorum arkadaşım,güvenemiyorum işte!

Karman çorman duygu istilası yüreklerde…
Hoşgörülü ve tevazu dolu insanlarımız nerede yada neyle yorduk onları da, kendimizi de bulamıyoruz artık?
Peki bizlerneden eksildik?
Neden mahrum kaldık yaşamsal besinlerimizden?
Cevaplar kayıp ama sorular çokca …
Güvenmek istiyorum; merhaba derken, kalben ısındığım her insana !..Dost dediklerime! Sevgisine inandığıma!…
Ve devamında yaşamsal ve kişisel haklarıma saygı!
Çok mu zor dersiniz?

Aygül Şamhili