Kelimeler dilden dökülürken köprüden çok uçurumlar yaratıyor. Kendi dünyamdan bir cümle gönderiyorum ama o cümle, karşımdakinin filtresinden geçerek başka bir şekle bürünüyor.”
-İnsanlararası bu anlam farklılıklarını aşmanın bir yolu var mı?
-Doğru anlaşılmak için nasıl bir dil kullanmalıyız?
-Karşımızdakinin bakış açısını anlamak için empati yeterlimi?
Anlaşabilmek, sadece kelimelerin doğru sıralanmasıyla olmuyor. Bazen bir bakış, bazen bir suskunluk, bazen de yürekte saklanan bir incelik gerekiyor. Herkes kendi hikâyesini taşır. Bir söz, bir başkasında yarayı sızlatabilir.
Anlaşılmak, yürekle dinlemeyi, önyargısız bakmayı gerektirir. İnsan, anlamaya çalıştığı kadar insandır.
” Kendimizi ifadeden çok karşımızdakinin içindeki sessizliği duymaktır. Duygularla konuşmayı öğrenmek gerek. Kelimeler sadece köprü; onları sağlam yapan, taşıdığı duygular.”
İnsan, söyleneni kendi kalbinden ve aklından geçenlerle yorumluyor. Kelimeler, onun geçmişinin, deneyimlerinin, kırgınlıklarının süzgecinden geçerken şekil değiştiriyor.
Bir şey söylüyorum, ama kendi yaşanmışlıklarının gölgesinde başka duyuyor. Aceleciyiz, birbirimizi gerçekten dinlemiyoruz. Belki de bir kelimenin birden fazla anlam taşıdığından anlaşılmıyoruz .
Anlaşılmak sadece konuşmak değil, anlamaya çalışmakla başlar.
-Anlam farklılıkları, bizi daha sabırlı olmaya davet ediyor olabilir mi?
-Doğru anlaşılmak için kelimelerin ötesine geçip daha açık ve samimi olmamız mı gerekiyor?
Anlaşılmak gerçekten bu kadar zor mu?
Bir kelimeyle anlatabileceğimiz karşımızdaki insanın zihninde bir labirente dönüşüyor. Herkes kendi dünyasında, iç sesinin yankısıyla dinliyor. Söylediğimiz çoğu zaman niyetimizle değil, karşımızdakinin yaşanmışlıklarıyla şekilleniyor. Belki de anlaşılmak, konuşmaktan daha fazlasını gerektiriyor. Daha yavaş, derin, özenli bir çaba. Aramızdaki köprüyü kurarken kelimeler, taşları değil; taşları birbirine bağlayan sevgi, sabır ve empati harcını oluşturmalı. İnsan tüm çabaya rağmen bazen kendini kocaman bir sessizliğin içinde bulur. O sessizlikte Anlaşılmak gerçekten bu kadar zor mu, yoksa birbirimizi anlamak için yeterince çaba göstermiyor muyuz? deriz
Anlaşılmak için önce samimiyet mi gerekiyor? Belki de evet. Çünkü bir insanın kalbine dokunabilmek, önce kendi kalbimizi açmayı gerektirir. Samimiyet, kelimelerin arasındaki görünmez bağı güçlendiriyor. Söylediklerinizin doğruluğuna inanılmasını değil, hissedilmesini sağlıyor. Samimiyet, karşınızdakiyle bir duvar değil, bir pencere aralamaktır. O zaman insanlar sizin niyetinizi görebilir, kelimelerinizi yorumlamak yerine hislerinizi anlamaya çalışabilir. Yine de bu hiç kolay değil. Çünkü samimi olmak, savunmasız kalmayı göze almak demektir.
Herkes kendi yaralarını göstermekten çekinir. Anlaşılmayı beklerken kendimizi açmıyoruz. İlk adımı atmadan anlam bekliyoruz. Anlaşılmanın yolu, yüreğin samimi konuşmasından geçiyor.
Anlaşılmak; karşılıklı bir çabanın ve samimiyetin ürünü. Sözcüklerin ötesinde bir yere ulaşmak kelimelerden çok yürekle olur.
İnsanı insan yapan, ne söylediği değil, ne kadar hissettirebildiğidir. Eğer gerçekten anlaşılmak istiyorsak, önce anlamayı öğrenmeliyiz. Kelimeler köprü olsun, ama o köprüyü yürekler kursun.
Aynı dili değil, aynı duyguyu paylaşanlar anlaşabilir.
Şerife Bozoğlan Eker-NHaber.nl
