Son yıllarda,üzerimizdeki teknoloji baskısı o kadar arttı ki, neredeyse her anımızı akıllı telefonlarımızla geçiriyoruz. Bu değişim, hayatımızın birçok alanında olduğu gibi aile ilişkilerimizi de derinden etkiledi. Dijitalleşmenin getirdiği kolaylıklar ve iletişim araçları, ilk bakışta avantaj gibi görünse de, aslında insanları birbirinden uzaklaştıran bir etken haline geldi.Önceleri, aile ziyaretleri, akraba buluşmaları ve komşuluk ilişkileri hayatımızın vazgeçilmez parçalarıydı. Hiç unutmuyorum, çocukken evin kapısını çalan misafirler ile dolu olurdu; birbirimizle sohbet eder, kahve içip güzel anılar biriktirirdik. Aileler arası dostluk bağları güçlüydü, çünkü insanlar zaman geçirmenin değerini biliyordu. Şimdi ise, misafirliklerin yerini dijital duyurular aldı. Sosyal medya üzerinden selamlaşmak ya da WhatsApp’tan “merhaba” demek, yüz yüze görüşmekten çok daha kolay geldi. Ama bu kolaylık; yüz bıçak gibi keskin bir ayrışmayı da beraberinde getiriyor.
Bugün, birçok insan yalnız geçirdiği zamanlardan şikayetçi. Oysa yan yana oldukları halde bir evde bir koltukta bile birbirinden habersiz gibi eşler, sosyal medya sayfalarında tur atmaktalar. Evlerde sessizlik hâkim, iletişim sanal ortamda kalıyor. İnsanlar, yalnızlık ve yabancılaşma duyguları ile başa çıkmaya çalışırken, ruh sağlıkları da ciddi anlamda etkileniyor. Psikolojik bunalımlar, toplumun tüm kesimlerinde yayılmaya başladı. İnsanlar, akıllı telefonlarının ardına sığınarak sosyal bağlantılarını zayıflatıyor, böylece yalnızlığın pençesine düşüyorlar.
Bu durum, kesinlikle bizlerin tembelleştiğini, ahlaki değerlerimizin ve insanlık bağlarımızın giderek zayıfladığını gösteriyor. Ancak bu noktada kendimize sormamız gereken en önemli soru şu: Gerçekten böyle mi yaşamak istiyoruz? Hayatın tadını çıkarmak, sevdiklerimizle fiziksel olarak bir araya gelmek, onların sıcaklığını hissetmek varken neden bunu bir kenara bırakıyoruz?
Teknoloji elbette hayatımızın bir parçası ve onu tamamen reddetmek mümkün değil. Ancak bunun yerine, akıllı telefonların karşısında geçirdiğimiz zamanı azaltıp, dostlarımızla, ailemizle olan gerçek bağlarımızı güçlendirmeye yönelmeli ve onlarla birebir vakit geçirmeliyiz. Bir ziyareti, sıcak bir çayı ya da sohbeti asla bir mesajla değiştiremeyiz.
Bütün bu düşünceler ışığında, herkesi bir adım atmaya ve sevdiklerini ziyaret etmeye teşvik ediyorum. Belki de sadece bir tuşa basmak yerine, kapımızı çalıp birlikte zaman geçirmenin ne denli büyük bir mutluluk kaynağı olabileceğini hatırlamak için bir fırsat yaratmalıyız. Unutmayalım ki, insan insana muhtaçtır ve dostluklar, sıcak bir gülümseme ile yeniden alevlenebilir.
Haydi, neden bugünden itibaren bir dostunuza ya da akrabanıza bir ziyaret planlamıyorsunuz? Bağlarımızı güçlendirmek, sevgi dolu anılar biriktirmek ve yalnızlığın pençesinden kurtulmak için belki de en güzel başlangıç noktası budur.
